Περίεργα πράγματα γίνονται. Παίζω εκτός με τους θλιβερούς Rockets (0-4) και ενώ στο ημίχρονο βρίσκομαι να νικάω με 15 πόντους διαφορά, καταφέρνω να χάσω με 7. Παρ' ολ' αυτά δέχομαι την ήττα με ψυχραιμία γιατί δεν έπαιξα καθόλου καλά, έκανα πολλά λάθη σε άμυνα και επίθεση, κατόρθωσα να βγάλω MVP το Lin (13-6-6) κλπ. Από τους αγώνες που όσο πιο γρήγορα ξεχάσεις, τόσο καλύτερα θα κοιμηθείς το βράδυ.
Απόψε θα καούν τα κάρβουνα...
Στα καπάκια παίζω εναντίον του Τρίο Μπελκάντο (αν και ο Bosh ήταν τραυματίας και δεν κατέβηκε) και βρίσκομαι ξανά να κρατάω σταθερή διαφορά 5-10 πόντων. Σε κάποια φάση κόντευα και τους 20, αλλά κλασικά μόλις οι Heat άρχισαν να πιέζουν οι δικοί μου ξεκίνησαν τα εγκληματικά λάθη (μερικά από τα οποία είναι κλασικές μλκίες του παιχνιδιού, πχ. λάθος επαναφορά σε ελεύθερο παίκτη 3 μέτρα μακριά από τον πασέρ με την μπάλα να πηγαίνει στις... κερκίδες). Τελικά νίκησα 61-53 με μεγάλη εμφάνιση του Ρούμπιου (14π, 6ασ) και προφανώς αδιαμφισβήτητου MVP. Λεπρός, Wade και Chalmers έμειναν στα 13/37 σουτ.
Ιδιαίτερα εκνευριστικός ήταν ο τρόπος που έπαιζαν οι Heat, αφού οι 20+ από τους 53 πόντους τους ήταν είτε alley oop πάνω σε άμυνα (για τα οποία δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα), είτε κλασικές γιόμες των 20 μέτρων στην πλάτη της άμυνας (που ως συνήθως βαριόταν να επιστρέψει ή απλά έπαιζε τεχνικό offside, ενώ ούτε και σε αυτή την περίπτωση μπορούσα να κάνω πολλά). Αν είχε γυρίσει κι αυτό το παιχνίδι, πραγματικά θα άρχιζα να πιστεύω ότι παρ' όλο που φέτος αφαιρέθηκε επιτέλους αυτό το εμετικό έκτρωμα ονόματι "clutch factor", το ΑΙ με κάποιο τρόπο εξακολουθούσε να το χρησιμοποιεί για να γυρίζει παιχνίδια που δεν θα τα γύριζε ούτε ο Ολυμπιακός του Ντούντα και η Εθνική μαζί.
"Παιδί! Πιάσε ένα Πλωμάρι και μία Άλφα, κερνάει ο Νονός"