Άλλοι δύο αγώνες εναντίον Denver και Pacers. Ο πρώτος αγώνας πραγματική πανωλεθρία, αφού από το -5 του ημιχρόνου πάθαμε blackout στην τρίτη περίοδο. Στις αρχές της τέταρτης η διαφορά ξέφυγε και κόντεψε να φτάσει τους 30 πόντους (τελικά έχασα 75-53). Η μόνη κριτική που μπορώ να κάνω είναι τα 1/11 σουτ του Love (σχεδόν όλα με καλές προϋποθέσεις) και το ότι όλη η πεντάδα των Nuggets είχε διψήφιο αριθμό πόντων ενώ από τους δικούς μου κανένας. Μόνο ο Κιριλένκος με αυτόν τον Malcolm Lee την πάλεψαν λίγο.
"Ρε φίλε, γιατί ρε φίλε, ήτανε ιδρωμένη η μπάλα"
Στον επόμενο αγώνα παίχτηκε το ξύλο του αιώνα και νίκησε ο λιγότερο κακός. Και οι δύο είχαμε κάτω από 40% σουτ. Κατάφερα δε (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να βάλω 11 τρίποντα και 10 δίποντα! Ο Roy είχε 4/4 και βγήκε MVP. Ο αγώνας πάντως είχε τεράστιο σασπένς. Οι Pacers ξεκίνησαν πολύ καλά με τον Augustin, η πρώτη περίοδος τέλειωσε 9-9(!), προηγήθηκα 34-21 στα μέσα της τρίτης αλλά στα καπάκια κατόρθωσα να φάω σερί 0-13. Παρά την ισοπαλία ξαναπήρα διαφορά 8 πόντων και βαδίζαμε προς άνετη νίκη. Την οποία και θα είχαμε πάρει αν:
α) οι Pacers δεν έβαζαν μερικά παλαβά σουτ απ' το πουθενά και σε κρίσιμα σημεία, πχ. 2 μεγάλα off balance τρίποντα στα τέλος των επιθέσεών τους,
β) οι δικοί μου δεν επέμεναν να κάνουν λάθος πάσες στα pick 'n' roll (κάτι που έχει αρχίσει να με εκνευρίζει, καθώς οι μισές p 'n' r πάσες μέσα στη ρακέτα κλέβονται επειδή ο πασέρ πετάει την μπάλα πάνω στον αμυντικό και όχι στο κενό),
γ) (και κυριότερο) δεν έχανα ένα κάρο βολές! Συνολικά είχα 6/17 και μιλάμε κόντευα να πάθω εγκεφαλικό. Τελικά ανακάλυψα τι έφταιγε μετά το τέλος του αγώνα. Η ρύθμιση Real FT% για τις βολές είχε γυρίσει από μόνη της στο default User Timing! Το δε difficulty το είχα βάλει κάποτε στο 100 και το άφησα εκεί, οπότε μοιραία είχαμε τα προαναφερθέντα αίσχη. Έλεος, τι άλλο θα δούμε. Μάλλον έτσι εξηγούνται και οι 2/8 βολές του πρώτου αγώνα.
Από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του 20ου αιώνος...
Με τις άπειρες χαμένες βολές και τη διαφορά στο +3 υπέρ μου, οι Pacers ξεκινούν επίθεση στα 10". Γύρω στα 5" γίνεται παγίδα στην κορυφή πάνω στον Augustin και λέω μόλις δώσει την πάσα θα κάνω αμέσως φάουλ για να τους στείλω στις βολές. Το κακό ήταν ότι μετά θα πήγαινα κι εγώ στη γραμμή του φάουλ, οπότε το φοβόμουνα πολύ και τελικά αποφάσισα να τους αφήσω να σουτάρουν. Όπερ και εγένετο, η μπάλα πήγε στη γωνία στο Granger που έγραψε υπό πίεση ένα μεγαλοπρεπέστατο τρίποντο στα 1.4"! Τρία εγκεφαλικά απανωτά, αφού από το +8 ενάμιση λεπτό πριν το τέλος, φτάσαμε στο 56-56 και σε σίγουρη παράταση.
Στην επαναφορά ήθελα σκριν χαμηλά για να βγει ο Roy (4/4 είπαμε) στο φτερό να σουτάρει από το hot spot του. Το σύστημα δεν πέτυχε και αναγκαστικά πέταξα την μπάλα στον Rubio (1/4 τρίποντα μέχρι εκείνη τη στιγμή, με το μοναδικό να είναι από την αγαπημένη του θέση διαγώνια αριστερά). Παρ ολ' αυτά η επαναφορά γινόταν από τα δεξιά, άρα δεν προλάβαινα να φτάσω μέχρι εκεί, ούτε ήθελα να ρισκάρω γιόμα. Του τη δίνω λοιπόν στην κορυφή, στα 8,5 μέτρα, αμολάει ένα τρίποντο α λα Μπάνε και... μέσα! Αν είναι δυνατόν, με το buzzer. 59-56 τεράστια νίκη και πάω τρέχοντας για ύπνο.
Χρψψψψψ, αύριο πάλι...