
Αχ, το πρωινό ξύπνημα του Σαββάτου...
Επειδή ξέρω ότι δεν αντέχετε να ξυπνήσετε Σαββάτο πρωί και να μην ανοίξετε αμέσως το PC σας ώστε να πληροφορηθείτε για τα βάσανα του γεροΖέππου, συνεχίζω ακάθεκτος και αμείωτος.
Στον επόμενο αγώνα νιώσαμε για τα καλά τι σημαίνει Ανατολικό μπάσκετ. Η ατμόσφαιρα της Φιλαδέλφειας μας έπεσε βαριά, προηγηθήκαμε 8-4, χαρήκαμε αλλά δεν ξέραμε ότι κάπου εκεί τελείωσε το παιχνίδι. Ο πέλεκυς έπεσε πολύ βαρύς με ήττα 68-50. Το 28% στα σουτ τα λέει όλα, καθώς Ρούμπιος, Roy και Love είχαν συνολικά 9/34 σουτ. Παράλληλα φροντίσαμε να κάνουμε ήρωα τον Pietrus (22π. με 4/6 3π.), να φάμε 32 πόντους από τον πάγκο των Sixers, να κάνουμε άφθονα λάθη ενώ είναι ζήτημα αν καταφέραμε να σκοράρουμε σε δύο συνεχόμενες επιθέσεις.
Οι 76ers διάβαζαν εξαιρετικά την άμυνά μας και όσες φορές δοκίμασα να γυρίσω σε ζώνη 2-3 ή 3-2 (η ύστατη λύση απελπισίας), πάντα έβγαζαν την έξτρα πάσα και δωσ' του τρίποντα από κορυφές ή γωνίες (μέχρι και από το... κέντρο φάγαμε ένα, με τη λήξη του ημιχρόνου). Φυσικά ως γνήσιοι απόγονοι του Paul Bunyan, εμείς οι λύκοι της Μινεσότας ρίξαμε όλο το φταίξιμο στην αντίπαλη φυλή των γκρίζων λύκων που μας σφύριξαν διπλάσια φάουλ, θυμίζοντας τις εποχές που ο Άρης του Γκάλη αγωνιζόταν στην Ιταλία και η διαιτησία ήταν της τάξης του 200-0.
Πλέον έχουμε ρεκόρ 6-5 και η μόνη μας παρηγοριά είναι πως στον επόμενο αγώνα πάμε να περιποιηθούμε τους Kings, τους οποίους νικήσαμε 78-52 μόλις στο προηγούμενο άρθρο.

Έχουμε πλάνο πενταετίας όμως...