Λοιπόοον, μετά από αποχή λίγων ημερών (κυρίως λόγω δυσλειτουργίας του site, βλ. 36 ώρες offline σε server που υποτίθεται ότι εγγυάται 99.9% uptime), επιστρέφουμε... δριμήτριοι. Και μάλιστα προερχόμενοι από δύο μεγάλες νίκες.
Στον πρώτο αγώνα αντιμετωπίσαμε το καφενείο των Magic, που μετά τη φυγή του Howard είναι πραγματικά για λύπηση. Ο αγώνας πρακτικά τελείωσε από την πρώτη περίοδο, όταν και προηγηθήκαμε με 20-13 (το Orlando ξεκίνησε με 4/16 σουτ και δεν βελτιώθηκε ιδιαίτερα στη συνέχεια). Το ημίχρονο σημαδεύτηκε από την εντυπωσιακή εμφάνιση του -παγκίτη- Μπαρέα, που με 3/3 τρίποντα και 11π. έκανε πάρτι με Πλωμάρια (hint: ούζα). Ο μόνος λόγος που οι αντίπαλοι έμειναν κοντά στο σκορ (39-34) ήταν τα 4/6 τρίποντα της δεύτερης περιόδου. Και η δική μας βαριεστημάρα... Παρ' ολ' αυτά, κάνοντας νέο ολυμπιακό ρεκόρ Μινεάπολης, μείναμε στα μηδέν λάθη! Τουλάχιστον εκπληκτικό για τους επονομαζόμενους και ως Masters of the Turnovers (χαϊδευτικά: Timberwolves).
Η επόμενη περίοδος κύλησε στο ίδιο αργόοοο και χαλαρόοοοο ... ζζζζζ.... τέμπο.... χρψψψψψςς....
Κλειστόν μέχρι αύριο...
Συγγνώμη, με πήρε ο ύπνος και μόνο στην προσπάθεια να αναπολήσω τις φάσεις του τρίτου οκταλέπτου. Το επίπεδο δεν πρέπει να ήταν καλύτερο από αυτό της Β' εθνικής, όταν ο Κρόνος του Μυριούνη αλώνιζε τα πλαστικά παρκέ της περιφέρειας. Η εικόνα του αγώνα δεν άλλαξε ούτε στην τελευταία περίοδο (όπου οι δύο ομάδες έχτισαν ουρανοξύστη με 9/35 τούβλα) και η νίκη 71-63 ήρθε ως φυσιολογική συνέπεια.
Ο Αγαπης με 14-12 ψηφίστηκε MVP και ακολούθησαν Roy (13-6), Μπαρέα (11π) και κυρίως ο Ρούμπιος με το εντυπωσιακό 11-5-8. Μάλιστα μού έμεινε η απορία για ποιο λόγο δεν βγήκε αυτός πολυτιμότερος παίκτης. Πέκος και Κιριλένκος καλοί αμυντικά, αλλά στην επίθεση ήταν κάτι σαν τον Παναθηναϊκό του Φερέιρα (φιλότιμες προσπάθειες μεν, μηδέν-από-μηδέν αποτέλεσμα δε). Στα ομαδικά στατιστικά ξεχώρισαν οι 28 πόντοι των αναπληρωματικών μας, που λογικά είναι η καλύτερη επίδοση της σεζόν.
Από τους Magic ο Αφλάλος είχε 17π και ο Τούρκογλου 16 (3/4 3π.). Ο Hedo ήταν και ο μοναδικός Magic που πάλευε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα αλλά η μπαρουτοκαπνισμένη ομάδα μας δεν μασάει από τέτοια. Μάλιστα η μασκότ μας, ο Νίκος ο Λύκος, σκέφτεται σοβαρά να αλλάξει το όνομά του σε "Λύκος ο Τουρκοφάγος".
Ταραχές ξέσπασαν σε όλες τις μεγάλες ισπανικές πόλεις, αμέσως μετά την ανακοίνωση του MVP. Αν ζούσε ο Πικάσο σίγουρα θα καλλιτεχνούσε ένα πίνακα για τον Ρούμπιο, εξίσου δραματικό με αυτόν της Guernica.
And now for something completely different (που έλεγαν κι οι Monty Python, αιώνες μπροστά από την εποχή τους)...
Την άνοιξη του 1996 μια μικρή ομάδα ποδοσφαίρου από μια μικρή πόλη της Ιταλίας κατάφερε το ακατόρθωτο. Να ανέβει μέσα σε τρία χρόνια τρεις κατηγορίες και να βρεθεί από τα λασπωμένα χωράφια του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος στα... λιβάδια της Β’ Εθνικής («σαλόνια» πάντως δεν τα λες). Το όνομα της ομάδας (και της πόλης) ήταν «Κάστρο του Αίματος» ή Castel di Sangro και βρισκόταν σε μία απ’ τις ορεινότερες και πιο απομονωμένες περιοχές της Ιταλίας. Η δε πορεία της ομάδας ονομάστηκε και επίσημα «Το Θαύμα της Castel di Sangro».
Ο προπονητής τους λοιπόν, είχε ένα μεγάλο κόλλημα. Δεν ήθελε με τίποτα φαντεζί παίκες αλλά μόνο πειθαρχημένους εργάτες (κοινώς Κριάρια). Γι’ αυτό όταν ο πρόεδρος αγόρασε τον αρχηγό της εθνικής Γκάνας (ο οποίος μάλιστα έπαιξε αργότερα και στον Εθνικό Πειραιά), ο coach έπαθε οξεία ταπηροκρανίαση και μετά την πρώτη προπόνηση έστειλε τον παίκτη σπίτι του, παρ’ ότι αυτός έκανε όργια μέσα στο γήπεδο. Ούτε ένας κάτοικος της πόλης δεν κατανόησε ποτέ την απόφαση αυτή. Ο πιο θυμωμένος όμως ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος.
Λίγες εβδομάδες αργότερα ανακοινώθηκε ακόμα μια μεγάλη μεταγραφή. Ο Γκανέζος επιθετικός Robert Raku Ponnick, απευθείας από τη Leicester που τότε αγωνιζόταν στην Premiership. Αμέσως ανακοινώθηκε συνέντευξη τύπου, η οποία θα μεταδιδόταν απευθείας από τα τοπικά τηλεοπτικά κανάλια. Ο εκπρόσωπος τύπου της Castel di Sangro παρουσίασε τον Ponnick, παρέθεσε τα εντυπωσιακά στατιστικά του στην Αγγλία και αμέσως έδωσε το λόγο στον παίκτη.
Η εξέδρα έχει παλμό και ζωντάνια, μέχρι και τα τσιμέντα τραγουδάνε...
Σίγουρος για τον εαυτό του σε υπερθετικό βαθμό, ο Ponnick ανακοίνωσε ότι θα πετύχαινε τα περισσότερα γκολ στην κατηγορία και ότι θα έσπαγε όλα τα ρεκόρ (ακόμα κι αν δεν γνώριζε ποια ήταν αυτά). Στη συνέχεια υποσχέθηκε άνοδο στη Serie A, όμως δεν έμεινε εκεί. Με σοβαρό ύφος προειδοποίησε τους πάντες να φυλάξουν τις... γυναίκες και τις κόρες τους, γιατί είχε σκοπό να τις πηδήξει όλες! Άρχισε δε να φωνάζει ότι έχει "το μεγαλύτερο πουλί της Ιταλίας"! Οι ελάχιστοι παρευρισκόμενοι που καταλάβαιναν Αγγλικά, αμέσως του έκλεισαν τα μικρόφωνα και η συνέντευξη διακόπηκε άρον-άρον μέσα σε απόλυτο χάος.
Το επόμενο απόγευμα διοργανώθηκε αγώνας επίδειξης για χάρη του Γκανέζου, με αντιπάλους την πρώτη ομάδα εναντίον του εφηβικού. Το μικρό γήπεδο του Castel di Sangro είχε γεμίσει από 3000 κόσμο (η πόλη είχε συνολικά 5000 κατοίκους), αφού οι πάντες ήθελαν διακαώς να δουν τον Ponnick! Ο αγώνας ξεκίνησε και αυτό που ακολούθησε δύσκολα μπορούσε να το πιστέψει/περιγράψει/διανοηθεί κάποιος...
Ο Γκανέζος άρχισε να σπρώχνει τους συμπαίκτες του για να τους πάρει την μπάλα και φυσικά δεν έδινε πάσα ούτε για αστείο. Για ένα από αυτά τα «μαρκαρίσματα» δέχτηκε κίτρινη κάρτα και οι θεατές έμειναν με την απορία αν γίνεται να τιμωρηθείς για φάουλ σε... συμπαίκτη σου. Κάποια στιγμή, αν και δεν υπήρχε κανένας αμυντικός κοντά του, ο Ponnick ως νέος Λουγκάνης έκανε μια θεαματική βουτιά μέσα στην περιοχή και ο διαιτητής καταλόγισε αμέσως την εσχάτη των ποινών. Ο αρχηγός της ομάδας, μόνιμος εκτελεστής των πέναλτι, τοποθέτησε την μπάλα στην άσπρη βούλα αλλά ο Ponnick ήθελε να το εκτελέσει ο ίδιος. Οι δύο παίκτες λογομάχησαν και πιάστηκαν στα χέρια. Οι μπουνιές άρχισαν να πέφτουν σύννεφο και αμέσως ακολούθησε γενική σύρραξη. Όταν ο διαιτητής προσπάθησε να τους χωρίσει, ο Γκανέζος τού βούτηξε τις κάρτες από το τσεπάκι και άρχισε να δείχνει κόκκινες στους συμπαίκτες του! Εννοείται αποβλήθηκε αμέσως κι επιτόπου, όμως καθώς προχωρούσε προς τα αποδυτήρια (κάτω από τα βροντερά γιουχαρίσματα του κόσμου και υπό βροχή μπουκαλιών) άρχισε να κάνει κωλοδάχτυλα προς όλους τους φιλάθλους!
Πέντε λεπτά αργότερα ο Ponnick, ο διαιτητής και οι παίκτες του εφηβικού κατευθύνθηκαν μαζικά προς τη σέντρα και άρχισαν τις... υποκλίσεις. Από τα μεγάφωνα του γηπέδου ανακοινώθηκε ότι ο αγώνας δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια καλοστημένη φάρσα με τη συμμετοχή θιάσου επαγγελματιών ηθοποιών, επικεφαλής των οποίων ήταν ο ίδιος ο Ponnick! Το όλο τραγελαφικό σκηνικό αποδείχθηκε πως στήθηκε από τον πρόεδρο της ομάδας, με σκοπό να γελοιοποιήσει τον προπονητή του (λόγω του αρχικού συμβάντος με τον Γκανέζο). Και μετά λέμε ότι δεν υπάρχουν χειρότερα πρωταθλήματα από τα ελληνικά...
Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και περιγράφεται στο κα-τα-πληκτικό βιβλίο «The Miracle of Castel di Sangro» του αμερικανού συγγραφέα Joe McGinniss. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα και ανυπερθέτως, ακόμα και αν δεν σας αρέσει το ποδόσφαιρο.
Δεν υπάρχουν πολλά βιβλία σαν αυτό...
Θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με το NBA 2k13; Ό,τι σχέση είχε και ο 25ος αγώνας μας με το μπάσκετ...
Εντός έδρας εναντίον των Portland Trailblazers, με το -φόβητρο- Aldridge μεγάλο απόντα λόγω τραυματισμού στο ποδάρι (φήμες λένε ότι λόγω υπερβολικής βλακείας πήγε σχολική επίσκεψη σε ενυδρείο και πάτησε αχινό). Μπορεί η πρώτη περίοδος να ξεκίνησε εντυπωσιακά (κάποια στιγμή προηγηθήκαμε 21-9), αλλά η συνέχεια είχε διαφορά φάσης τουλάχιστον... 540 μοιρών. Το 36-31 του ημιχρόνου ακολούθησαν δύο οκτάλεπτα, που ο ηπιότερος χαρακτηρισμός για αυτά είναι "brutal" (που λένε και στου χουριό μ'). Οι δύο ομάδες είχαν 16/60 σουτ στο δεύτερο ημίχρονο (6/29 στην τελευταία περίοδο, δηλαδή στις 5 επιθέσεις έμπαινε η μία)...
Ένα μεγάλο τρίποντο του Roy μας έδωσε προβάδισμα 4 πόντων σε ένα ιδιαίτερα κρίσιμο σημείο. Ένα -ακόμα μεγαλύτερο- καλάθι του Ρούμπιου, μισό λεπτό πριν ακουστεί η μπουρούχα της γραμματείας, αύξησε τη διαφορά στους 6 πόντους και πρακτικά καθάρισε το ματς. Τελικό αποτέλεσμα 62-54, σε ένα από τα χειρότερα δεύτερα ημίχρονα όλων των εποχών από την εποχή που οι Ίνκας ίδρωναν τα πέτρινα παρκέ. Είναι ενδεικτικό πως η τέταρτη περίοδος έληξε 12-6. Πραγματικά σε κάποιο σημείο άρχισα να πιστεύω ότι θα μπορούσε να λήξει ακόμα και 0-0 (σημειώσατε χι).
Τότε που το κεφάλι του ηττημένου προσφερόταν ως θυσία στους θεούς...
Ο Roy τέλειωσε με 20π, ο Αγάπης έκανε συγκινητική εμφάνιση με 15-8 ενώ αυτή τη φορά απεδόθη δικαιοσύνη στον Ρούμπιο που βγήκε MVP (με 11-5-5). Από εκεί και πέρα... το χάος. Κανένας άλλος Λύκος δεν πέτυχε πάνω από 3 πόντους (τουλάχιστον ο Πέκος μάζεψε 11 "σκουπίδια"). Από το Πόρτλαντ ο Batum έφτασε στο δυσθεώρητο νούμερο των 18π (6/15 σουτ) και ο Matthews είχε 2/11 σουτ. Σε τελική ανάλυση όμως, θεωρώ ότι τη νίκη τη χρωστάω κυρίως στον Κιριλένκο. Με 2 πόντους (1/6 σουτ) και 5 ριμπάουντ σίγουρα δεν ξεχώρισε στατιστικά, ωστόσο από την στιγμή που του έλυσα το λουρί και τον αμόλησα εναντίον των Blazers, κόντεψε να τους κατασπαράξει. "Επί 20 λεπτά έπαιζε μνημειώδη άμυνα εναντίον 5 αντιπάλων ταυτόχρονα", έγραψαν οι εφημερίδες της Μινεάπολης (γνωστές για τις δόσεις υπερβολής τους).
Τα highlights του αγώνα: