Όσο για τον επόμενο αγώνα, δεν χρίζει ιδιαίτερης κριτικής. Ακριβώς το επόμενο βράδυ αντιμετωπίσαμε εκτός έδρας τους πανάθλιους Bobcats (ρεκόρ 5-13), του χειρότερου ιδιοκτήτη όλων των εποχών. Παρ' ολ' αυτά από την αρχή του αγώνα φάνηκε ότι θα είχαμε δύσκολη αποστολή, αφού οι Γάτες σκόραραν σχεδόν σε κάθε επίθεση, έβγαζαν άνετα αιφνιδιασμούς, γύριζαν πολύ γρήγορα την μπάλα αποδιοργανώνοντας την άμυνά μας κλπ.
"Λοιπόν, όπως σωστά έλεγε και ο συχωρεμένος ο Παναγούλιας: «Σουτάρετε, έτσι μπαίνει το γκολ!». Θα κόψεις δεξιά και θα σουτέρνεις συνέχεια".
Η πρώτη περίοδος έληξε 21-14 υπέρ τους και πραγματικά είχαμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια σε άμυνα κι επίθεση. Αφού σε κάποια φάση είχα ζαλιστεί και δεν μπορούσα να καταλάβω αν έφταιγε η χαμηλή κάμερα του γηπέδου, το γρήγορο παιχνίδι των Bobcats ή τα... βρεγμένα απ' το μπάνιο μαλλιά μου. Μιλάμε την είχα ακούσει κανονικά, έβλεπα πουλάκια. Μ' αυτά και μ' αυτά στην αρχή της δεύτερης περιόδου δοκιμάσαμε να γυρίσουμε σε ζώνη 3-2 και τα κάναμε τρισχειρότερα, αφού βρεθήκαμε να χάνουμε με 35-19! Ο Ben Gordon έκανε μεγάλο πάρτι και από τους δικούς μας δεν την πάλευε απολύτως κανένας.
Εκεί που ήμουν έτοιμος να παρατήσω το παιχνίδι και να το παίξω Zεν (για να πέσει κι η πίεση που είχε πάει στο 40), ξεπετάχτηκε από το πουθενά ο Derrick Williams. Ένας άθλιος ρούκι παγκίτης (κι ας ήταν το #2 του φετινού draft) με μέσους όρους 7mpg, 1ppg και 2rpg. Ο τύπος "κόλλησε" 4 καρφώματα με κάθε δυνατό τρόπο (ακόμα και εντυπωσιακό follow κάρφωμα) και όχι μόνο μας κράτησε ζωντανούς, αλλά σηματοδότησε και την αρχή μια τεράστιας αντεπίθεσης. Μέσα σε 5΄ το 35-19 έγινε 39-34 με buzzer beater του Budinger και ξαφνικά βρεθήκαμε για τα καλά μέσα στο παιχνίδι! Πήγαμε στα αποδυτήρια και τσιμπιόμασταν για να σιγουρευτούμε ότι δεν βλέπουμε όνειρο. Επίσης παραγγείλαμε και 2 σουβλάκια με απ' όλα για να ευχαριστήσουμε τον Williams, μεγάλη η χάρη του.
Το σύστημα που σκοπεύουμε να παίξουμε στο δεύτερο ημίχρονο...
Η τρίτη περίοδος ξεκίνησε ακόμα καλύτερα και η Charlotte έμεινε στα 1/14 σουτ (!). Το επί μέρους σκορ ήταν 7-20 και κάποια στιγμή στις αρχές της τέταρτης βρεθήκαμε να νικάμε 48-60. Φυσικά ως φιλοξενούμενοι έπρεπε να δείξουμε κάποιο τακτ και είπαμε να χαλαρώσουμε, με αποτέλεσμα να φάμε ένα 11-0 και το παιχνίδι να ξαναφτάσει στον πόντο 3'30" πριν το τέλος και να γίνει γκραν-γκινιόλ (το χιτσκοκικό-γκρανγκινιολικό φινάλε που λέει και ο Χατζηγεωργίου). Το χειρότερο ήταν πως το σερί το φάγαμε έχοντας μέσα τους βασικούς, οι οποίοι τα είχαν φτύσει και πλέον είχα τεράστιες αμφιβολίες για το αν θα τα καταφέρναμε. Στην πράξη έπαιζα περίπου όπως ο Άρης στο Μιλάνο το 1986, σε εκείνο το αλήστου μνήμης 83-49. Απλώς έκανα την προσευχή μου και περίμενα πότε θα το σφυρίξει ο διαιτητής...
Σε εκείνο το κρίσιμο σημείο μίλησαν ο Love (με ένα παλικαρίσιο καλάθι) και στα καπάκια ο Κιριλένκος με ένα τεράστιο τρίποντο. Η διαφορά ανέβηκε ξανά σε επίπεδα ασφαλείας και έβαλα τη δεύτερη πεντάδα προσπαθώντας να κάνω συντήρηση. Εννοείται πως ήταν ντροπή να μην ξαναδώσουμε ελπίδες στους γηπεδούχους, οπότε φάγαμε άλλο ένα σερί 6-0. Ευτυχώς στα 10" έβαλε 2 βολές ο Ridnour και το +1 έγινε +3. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν μια τεράστια άμυνα-παγίδα στη γωνία πάνω στον Ben Gordon (25π με 3/4 τρίποντα), οπου δεν του επιτρέψαμε να σουτάρει και τον αναγκάσαμε σε λάθος πάσα. Τελικά ο -μετριότατος- Roy σηκώθηκε στα 0.9" από τη γωνία, αμόλησε την μπάλα με το ένα χέρι (!) και ευστόχησε, διαμορφώνοντας το τελικό 65-70. Ήταν μια νίκη με @@@@@ (δηλ. πολλά @@).
MVP ο Αγάπης με 25π (4/8 3π. και μόλις 4ρ) ενώ ο Ρούμπιος είχε πάλι 9 ασίστ αλλά 2/10 σουτ. Χαρακτηριστικό ότι απ' τις δύο ομάδες μόνο οι Love και Gordon πέτυχαν διψήφιο αριθμό πόντων. Ύπνο τώρα.
"Μη μου τους ύπνους τάραττε"...