Για το 18ο αγώνα δεν έχει γραφτεί αναλυτικό άρθρο. Δεν χρειάστηκε, γιατί απλώς πήγαμε και καθαρίσαμε τους Knicks μέσα στο σπίτι τους 79-64. Το ημίχρονο έληξε 43-29 και στο υπόλοιπο του αγώνα κάναμε συντήρηση, νηστεία και προσευχή. Από τους Knicks μόνο ο Καρμέλος είχε διψήφιο νούμερο πόντων (με 19), αλλά φυσικά απείχε πολύ από τους 35 που μας κάρφωσε στο παιχνίδι της πρεμιέρας. Από τους δικούς μας ήταν πραγματικά αδύνατον να ξεχωρίσουμε κάποιον, αφού όλοι διέπρεψαν ανυπερβλήτως. Ή μάλλον εντάξει, θα ξεχωρίσω την γιγαντιώδη (ε;) εμφάνιση του Πέκου με 12π και 13ρ παρακαλώ. Μακράν η καλύτερή του φέτος και ο Πρόεδρας δήλωσε πως θα του πάρει δώρο νέο βενζινοπρίονο.
Το δώρο του Προέδρου.
Δυστυχώς στον επόμενο αγώνα εναντίον των Suns, ήρθε το πλέρωμα του χρόνου και πήγε στραβά ό,τι μας είχε βγει στους προηγούμενους αγώνες. Για πολλοστή φορά επαληθεύθηκε μία από τις ακριβέστερες προφητείες όλων των εποχών, γραμμένη στις άγιες σελίδες του Λούκι Λουκ: "Όποιος έζησε με το κολτ, θα πεθάνει με το κολτ". Όπου "κολτ", βάλτε "τρίποντο".
Πλήρης κατάρρευση με 8/33 (!) τρίποντα. Είναι η τιμωρία μου επειδή σε προηγούμενο post είπα ότι τα βάζω αβέρτα.
"Μου θέλατε και τρίποντα ε; Πάρτε να 'χετε!"
Ο αγώνας ξεκίνησε αρκετά καλά, με τον Πέκο να κάνει πάρτι σε επίθεση (όχι δεν ήταν θέμα sliders, περιέργως βγήκαν αρκετά pick 'n' roll). Αν και δεν παίζαμε το καλύτερό μας μπάσκετ, στο ημίχρονο βρεθήκαμε μπροστά με 35-30 και έμοιαζε θέμα χρόνου να ξεφύγουμε με σημαντική διαφορά. Είχαμε άλλωστε το πενιχρό 2/10 τρίποντα και ήταν βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα βελτιωνόμασταν. Όπερ και εγένετο, με τη σταδιακή άνοδο των συνήθων υπόπτων (Roy/Αγάπης), φτάσαμε στο 49-41 λίγα λεπτά πριν το τέλος της τρίτης περιόδου και ο πάγκος μας ήταν κάπως έτσι:
"Έγια μόλα, έγια λέσα, βάλτε και τις μπάλες μέσα..."
Κάπου εκεί πάθαμε το μεγάλο πατατράκ. Χωρίς να το καταλάβουμε οι Suns έβαλαν 4 συνεχόμενα σουτ, έκαναν ένα 9-0 και έκλεισαν το οκτάλεπτο με 49-50. Πραγματικά κοίταζα το Jumbotron και δεν το πίστευα, δεν ήταν να δυνατόν να βρισκόμαστε πίσω στο σκορ σε τέτοιο αγώνα.
Με το ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου οι Budinger και Ρούμπιος μπήκαν ζεστοί και αποκαταστήσαμε την τάξη. Οι Suns συνέχισαν να το παλεύουν με πρωτεργάτη τον Dragic που έκανε μεγάλο οργανωτικό παιχνίδι και δεν ξέραμε ποιόν να πρωτομαρκάρουμε. Κατάφεραν να ξαναπεράσουν μπροστά, όμως ένα τρίποντο του Love 5' πριν το τέλος έφερε το παιχνίδι στα ίσια. Δεν ήξερα όμως ότι από εκεί και πέρα θα έμενα άποντος για 4 (ολογραφώς: τέσσερα) περίπου λεπτά...
7 συνεχόμενοι πόντοι των Suns έφεραν το παιχνίδι στο 60-65 μόλις 50" πριν τη λήξη. Με το τέλος να προδιαγράφεται ζοφερό, ο Love δήλωσε παρών και μετά από ένα παλικαρίσιο κλέψιμο του Roy (η φάση δεν φάνηκε καθαρά, ωστόσο φήμες λένε ότι δάγκωσε το χέρι του Dragic χωρίς να σφυριχθεί τίποτα), βγήκε μόνος του στον αιφνιδιασμό και έκανε το 62-65 στα 34".
Η επόμενη επίθεση του Phoenix ήταν άστοχη και στα 13" ξεκινήσαμε για το όλα ή τίποτα. Πέρα από κάθε προσδοκία ο Love πέτυχε ένα από τα μεγαλύτερα τρίποντα της καριέρας του, στα ίσα με φουλ πίεση και ισοφάρισε!! Στα 9" που έμειναν οι Suns έκαναν κλασική επίθεση μπούκα, αστόχησαν και ο... Πέκος έχασε την ευκαιρία να μας δώσει τη νίκη της χιλιετίας με τρίποντο από τα 9 μέτρα. Τώρα το γιατί στην τελευταία φάση έφυγε πρώτος ο Πέκοβιτς και όχι οι Κιριλένκο/Roy, είναι κάτι που ρωτήθηκε και στη συνέντευξη τύπου για να δώσω πληρωμένη απάντηση επιπέδου Avery Johnson.
Ξεκινώντας την παράταση δεν είχα το καλύτερο προαίσθημα. Πρώτον η ομάδα ήταν αρκετά κουρασμένη, αφού στα τελευταία λεπτά το rotation πήγε περίπατο και οι βασικοί είχαν φτάσει στα ύστατα όρια αντοχής τους. Δεύτερον η φοβερή αστοχία στα τρίποντα συνεχιζόταν, καθώς τα 2/10 του πρώτου ημιχρόνου διαδέχθηκαν τα 3/14 του δεύτερου (2/10 μόνο στην τελευταία περίοδο και 5/24 συνολικά, πρωτοφανές).
Δυστυχώς επαληθεύθηκα πανηγυρικά και ανυπερθέτως, γιατί μέχρι να καταλάβουμε τι γίνεται, φάγαμε ένα 0-9 και τέρμα λος δίφραγκος. Ακολούθησε τρίποντο απελπισίας του Roy και στο υπόλοιπο ενάμιση λεπτό τουλάχιστον 5 άστοχες προσπάθειες με καλές προϋποθέσεις για να μειώσουμε τη διαφορά στους τρεις. Αν τα είχα καταφέρει εκεί, ίσως να γυρνούσα το παιχνίδι. Δυστυχώς όμως τα μόνα σουτ που ευδοκίμησαν ήταν δύο συνεχόμενα -μαντέψτε- τρίποντα του Barea που μείωσαν στους τρεις πόντους αλλά ήρθαν πολύ αργά, μόλις 10" πριν τη λήξη. 74-79 το τελικό αποτέλεσμα. Πρακτικά τα 4 τελευταία σουτ που έβαλα (και όλοι οι πόντοι της παράτασης) ήταν μόνο τρίποντα. Δεν γίνεται να νικήσεις έτσι...
Ο Αγάπης πήγε καλά με 21π-9ρ, ο Πέκος δεύτερη σερί φοβερή εμφάνιση (18-11) αλλά κάπου χάθηκε μετά την τρίτη περίοδο, ο Roy μας κρέμασε με 12π και 4/14 σουτ (2/9 τρίποντα, σχεδόν όλα ελεύθερα), ο Ρούμπιος έκανε συγκλονιστικά πράγματα με 11ασ. και 9ρ. (αλλά 1/11 σουτ πανάθεμάτονε), ο Κιριλένκος 9 ριμπάουντ αλλά πέραν τούτου ουδέν. Για κάποιο αποτρόπαιο λόγο ο Budinger, που μέχρι αυτό τον αγώνα έπαιρνε 2-3 σουτ το πολύ, έριξε 1/6 τρίποντα και μας κρέμασε.
Από τους αντιπάλους ο Shannon Brown έβαλε 24π. με 11/23, ο Dragic βγήκε MVP (ffs) με 14-5-10 και οι υπόλοιποι απλώς έκαναν το καθήκον τους. Πού θα πάει όμως, θα τους ξαναπετύχω ρε παιδιά...
ps: Σκηνές απείρου κάλλους μετά τη λήξη του αγώνος, με το γιατρό της ομάδας να επιμένει για παν ενδεχόμενο να κάνει αντυλυσσικό εμβόλιο στον Dragic.
"Γκόραν έλα πίσω, μπορεί να ήταν λυσασσμένος ο Roy!"