Στο σημερινό αγώνα, προσφέραμε ξανά άφθονο σασπένς. Εντός έδρας εναντίον των Sixers, βρεθήκαμε να χάνουμε 9-21, με πέντε (!) λάθη στην πρώτη περίοδο. Μάλλον έφταιγε η απόπειρα να βρω εναλλακτικούς τρόπους επίθεσης. Btw, ο πιο αθλητικός παίκτης των Wolves πρέπει να είναι μακράν αυτός ο Malcolm Lee (#43 του περσινού draft). Δυστυχώς όμως ο τύπος δεν έχει καθόλου σουτ, μόνο drive. Και με την άμυνα να κλείνει σε κάθε τέτοια προσπάθεια, ο πειρασμός για split-out και ελεύθερο τρίποντο είναι πολύ μεγαλύτερος από το να βάλει ο Lee 3-4 μπασίματα (γιατί για παραπάνω δεν είναι).
Τελοσπάντων η περίοδος έκλεισε με 12-21 και πιστοί στα εντυπωσιακά μας comeback καταφέραμε να μειώσουμε περαιτέρω σε 19-24. Στη συνέχεια το σκορ πήγε 19-29 και μετά 29 όλα! Το ημίχρονο τελικά έληξε με το χαμηλό σκορ 29-33, αφού πρώτα χάσαμε κρίμα κι άδικα ελεύθερο τρίποντο (η βρωμιάρα μπήκε και βγήκε). Έτσι μου ερχόταν να πάρω ένα μαρκαδόρο και να γράψω πάνω στο μόνιτορ το πραγματικό σκορ, 32-33...
Μέχρι στιγμής τη μεγάλη διαφορά την έκαναν τα λάθη (8-2) και βάλαμε σκοπό να τα μειώσουμε. Βγαίνοντας από τα αποδυτήρια, ανακοίνωσα στους παίκτες ότι από δω και μπρος όποιος κάνει λάθος θα πλερώνει πρόστιμο τρία αφρικάνικα δολάρια. Μπαίνοντας στην τρίτη περίοδο καταφέραμε να ισοφαρίσουμε και σε όλο το υπόλοιπο οκτάλεπτο απλώς κυνηγούσαμε διαφορές... 2-4 πόντων.
Σε κανένα σημείο δεν καταφέραμε να περάσουμε μπροστά και φοβόμουν για τα χειρότερα. Από τους 76ers είχαν αναλάβει οι Young και Turner, που πρακτικά έβαλαν όλους τους πόντους της ομάδας τους στην περίοδο (που τελείωσε με 44-47). Δυστυχώς η απειλή μου για τα πρόστιμα δεν έπιασε τόπο, καθώς καταφέραμε να κάνουμε άλλα πέντε λάθη (το ένα πιο εγκληματικό από το άλλο). Πετύχαμε μόλις 5 καλάθια, από τα οποία τα 3 ήταν τρίποντα. Πάλι κυλήσαμε στα σουτ απελπισίας...
Το αγωνιστικό πλάνο της ομάδας μας...
Νυν υπέρ πάντων ο αγών λοιπόν στο ύστατο οκτάλεπτο. Η δυστοκία συνεχιζόταν και αποφάσισα να περάσω την μπάλα κοντά στο καλάθι, όπου ο Πέκος με τον Αγάπη πέτυχαν μερικά παλικαρίσια καλάθια. Άσχετο αλλά τον Pekovic μού άρεσει που ο εκφωνητής άλλες φορές τον λέει "Πέκοβικ" και άλλες "Πέκοβιτς". Προφανώς πρέπει να είναι κατάλοιπο παλιότερου 2k, που δεν το διόρθωσαν ποτέ.
Οι Sixers με μπροστάρηδες τον Turner και τον ασπρουλιάρη Hawes (που χθες έκανε μεγάλη real life εμφάνιση με 16π) πήραν προβάδισμα 6 πόντων στα 2'10" και από τα βάθη της φυσούνας ακουγόντουσαν τα αργόσυρτα βήματα του νεκροθάφτη. Κάπου εκεί όμως αποφασίσαμε να σηκώσουμε ανάστημα. Καλάθι του Love στο 1'55" και μεγάλο drive του Williams στα 1'24" (που πλέον τον βλέπω με άλλο μάτι τον παιχταρά μου, άσχετα αν δεν μπορώ ακόμα να τον εκμεταλλευτώ). Μειώνουμε στους 2 πόντους και πάμε να παίξουμε την άμυνα της ζωής μας.
Όπερ και εγένετο (μάλιστα δύο φορές, αφού χάσαμε την ενδιάμεση επίθεση). Με τη φιλοσοφία του συστήματος να αλλάζει σε "screen for shooters" κατεβαίνουμε για την κρισιμότερη επίθεση του αγώνα. Η μπάλα γυρίζει, χωρίς όμως να βρούμε κάποιο ρήγμα στην άμυνα των 76ers. Τελικά με λίγα δευτερόλεπτα να απομένουν για την επίθεσή μας, ο Rubio πετάει την μπάλα στον -καρφωμένο στην αριστερή γωνία- Ridnour. Ο Λουκάς σηκώνεται υπό πίεση και χλατς, πάρτο μέσα!!! 59-58 περνάμε μπροστά, η πρώτη φορά που παίρνουμε προβάδισμα σε ολόκληρο τον αγώνα. Ακολούθησε μια μεγάλη άμυνα και 2 βολές του Love στο τέλος για να γραφτεί το τελικό 61-58.
Δευτερόλεπτα μετά την τρίποντη βόμπα του Λουκά...
MVP o Love με 16-8 και ακολούθησαν Roy με 13-5, Budinger (!) με 7-4, Πέκος με 7-6, Ρούμπιος με 4-3-9 (συν τα κλασικά 1/6 σουτ) και λοιπές μπασκετικές δυνάμεις. Ο Κιριλένκος τραγικός με 2π (1/9 σουτ) και μέτρια άμυνα ενώ ο Ridnour πέτυχε μόνο τρεις αλλά ήταν υπεραρκετοί. Από τους Sixers 17 ο Turner και ήταν ο μοναδικός με διψήφιο αριθμό πόντων.
Με αυτή την παλικαρίσια νίκη πήραμε εκδίκηση για την ξεφτίλα του 14ου άρθρου, οπότε και είχαμε χάσει 68-50 μέσα στη Φιλαδέλφεια. Μετά το τέλος του αγώνα αισθανόμασταν κάπως έτσι:
Έτσι!
ps: Επειδή αναφέρθηκε στο insomnia, δεν ξέρω για τα γρήγορα -ή όχι- πόδια του Rubio, πάντως ένα από χαρακτηριστικά του, όσο πρόλαβε να παίξει στην περσινή χρονιά, ήταν οι καταπληκτικές του πάσες. Οι οποίες όχι μόνο περνούσαν από την τρύπα της βελόνας, αλλά γίνονταν και σε χρόνο dt. Δυστυχώς στο 2k κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο και συνήθως καταλήγει σε τραγικά λάθη, γιατί όπως έχω ξαναγράψει οι PG δεν προσπαθούν να δυσκολέψουν τις πάσες τους αλλά τις πετάνε όπου να 'ναι. Το ίδιο το παιχνίδι σε αναγκάζει να παίζεις με φιλοσοφία "better safe than sorry", συνεπώς χάνεται ένα τεράστιο πλεονέκτημα του RL Ρούμπιου.