Εντάξει, όταν όμως το παιχνίδι κλέβει απλά δεν γίνεται να νικήσεις. Στον επόμενο αγώνα δεν απειλήσαμε τους Bulls σε κανένα σημείο, παρ' ότι βρεθήκαμε πίσω μόλις 5 πόντους λίγα λεπτά πριν τη λήξη. Στην πράξη χάναμε 2 πόντους ανά περίοδο, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Όταν ο Rose (13π, 8ασ) ξύπνησε στο δεύτερο ημίχρονο, το παιχνίδι κατάντησε απλή διαδικασία και τελικά χάσαμε 69-61. Δεν με πείραξε ιδιαίτερα, γιατί οι περισσότεροι από τους παίκτες μου έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Ο αγώνας σβήστηκε γρήγορα από τη μνήμη μας...
(είναι αυτό που λέγανε σε ένα παλιό Ποπάι: "πίνω για να ξεχνώ και τώρα ξέχασα τι ήθελα να ξεχάσω")
Πρόεδρος: "Διαψεύδω μετά βδελυγμίας τις φήμες περί κατανάλωσης αλκοόλ στα αποδυτήριά μας. Οι παίκτες πίνουν μόνο Λουξ βύσσινο".
Τουλάχιστον τρεις φορές κατάφερα να γυρίσω διαφορές 8-10 πόντων και να ισοφαρίσω 3 λεπτά πριν το τέλος, αλλά τελικά έχασα 71-64. Γιατί κάθε φορά που το ΑΙ χρειάστηκε να βάλει μεγάλο καλάθι, πολύ απλά το έβαλε.
Το πρόβλημά μου λοιπόν δεν ήταν τα άστοχα τρίποντα του Ridnour, αλλά ότι το παιχνίδι σε πάρα πολλές περιπτώσεις απλώς έκλεβε. Πλέον έχω περιορίσει πάρα πολύ τις προσπάθειές μου για pick 'n' roll, γιατί ο PG μου ποτέ δεν προσπαθεί να δυσκολέψει την πάσα του. Τις περισσότερες φορές πάει και τη ρίχνει πάνω στο χέρι/κεφάλι/πόδι/πλάτη/αρχ... του αμυντικού. Μισό μέτρο πιο πέρα αν την έδινε, και δεν θα είχαμε κλέψιμο και η μπάλα θα έφτανε στον ψηλό. Τα δε recoveries στην άμυνά μου είναι τραγελαφικά. Αν το ΑΙ αρχίσει τα απανωτά σκριν, οι περισσότεροι χάνουν τα αυγά και τα πασχάλια, πάνε όπου να 'ναι, κολλάνε πάνω σε λάθος επιθετικούς ή δεν γυρίζουν γρήγορα στον παίκτη τους, αφήνουν αντιπάλους να κόβουν ανενόχλητοι κάτω από το καλάθι και σπανίως απλώνουν τα ξεράδια τους για να κόψουν τις πάσες (φυσικά το ΑΙ σπανίως κάνει κακές πάσες) κλπκλπκλπ. Μέχρι να καταφέρω να επιλέξω το σωστό παίκτη για να τους συγυρίσω λίγο, συνήθως είναι ήδη αργά.
"Coach, τι μουρμουράς πάλι για την άμυνα; Αφού ξέρεις ότι εμείς παίζουμε «Όσα-φάμε-κι-όσα-βάλουμε»!"
Παρ' ολ' αυτά η μεγαλύτερή μου ένσταση εξακολουθεί να είναι τα κοντινά σουτ υπό πίεση. Δεν είναι δυνατόν να πρέπει κάθε φορά που περνάω την μπάλα κοντά στο καλάθι (ή που πάω για drive) να πρέπει να κάνω 2, 3 ή 5 προσποιήσεις μπας και σουτάρω χωρίς πίεση. Επειδή ξέρω εκ των προτέρων ότι αν πχ. κάνω hook shot απ' το 1 μέτρο, έτσι και είμαι υπό πίεση (ή με ακουμπήσουν) κατά 90% έχω αστοχήσει. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα, δεν είναι έτσι το πραγματικό μπάσκετ (πόσο μάλλον το ΝΒΑ). Αν ένας παίκτης τέτοιου επιπέδου σουτάρει με μια λογική πίεση από τα 1-2 μέτρα με ταμπλό, το πιθανότερο είναι ότι θα ευστοχήσει. Αμ δε...
Σε μία τουλάχιστον επίθεση που έπαιξα βόλεϊ στην αντίπαλη ρακέτα, κατάφερα να χάσω 3-4 συνεχόμενα σουτ ακριβώς κάτω από το καλάθι. Ανέβασα το contact shot στο 47 και πάλι όμως δεν είδα διαφορά (ίσως ελάχιστη). Θα δοκιμάσω αύριο να το πάω στο 49 και θα επανέλθω... Σιχτίρ πια. Μ' αυτά και μ' αυτά έχω φτάσει να σουτάρω σταθερά 20-25 τρίποντα σε κάθε αγώνα, αφού είναι ο πλέον σίγουρος τρόπος να σκοράρω (τουλάχιστον όσο οι παίκτες μου είναι ξεκούραστοι).
"Πάμε παιδιά, προπόνηση στα τρίποντα σήμερα"