"Ώπα λέω! Μου 'φυγε η ψυχή μέσα στην νύχτα, μ' αυτά που λες έτσι στην ψύχρα..."
Επόμενη στάση η Quicken Loans Arena του Cleveland (σκεφθείτε τι θα γινόταν στην Ελλάδα αν μια ιστορική ομάδα ονόμαζε την έδρα της "Κλειστό Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου"). Με μία από τις μεγαλύτερες εμφανίσεις στη βραχύβια ιστορία μας, επικρατήσαμε με το εκκωφαντικό 60-80. Η διαφορά θα μπορούσε να ήταν πάνω από 25 πόντους, αλλά στα τελευταία λεπτά χαλαρώσαμε αρκετά και απλώς περιμέναμε το ύστατο σφύριγμα. Φήμες ότι ο προπονητής της ομάδας μας πήρε τεχνική ποινή επειδή επέμενε να φωνάζει στους διαιτητές "έεεεεεληξεεεεε, τέλοοοοος, σφύρα τοοοοοοοο" πέντε λεπτά πριν την κανονική λήξη του αγώνα, ελέγχονται ως ανακριβείς.
Το παιχνίδι ξεκίνησε χαλαρά και για τις δύο ομάδες. Μετά τις 2 τελευταίες άδοξες ήττες, αυτή τη φορά ακολουθήσαμε τη φιλοσοφία που δεν χάνει ποτέ (ακόμα κι αν χάσει), γνωστή ως "όσα φάμε κι όσα βάλουμε". Το αποτέλεσμα ήταν το τέλος της πρώτης περιόδου να μας βρει με προβάδισμα με 16-21. Ο σαπιογόνατος Roy οργίασε με 10 πόντους σε 6 λεπτά. Οι δε Cavs μας έπιασαν μάλλον απροετοίμαστους γιατί επέμεναν να μπουκάρουν στη ρακέτα με κάθε τρόπο γνωστό στον άνθρωπο από καταβολής πολιτισμού. Από τα 6 τους καλάθια, τα 5 ήταν εντός του ζωγραφιστού.
Η δεύτερη περίοδος ακολούθησε τα χνάρια της πρώτης και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Λύκων να πάρουν σημαντικό προβάδισμα, η διαφορά πάντα κυμαινόταν μεταξύ των 3 και 6 πόντων. Τελικά το ημιχρόνιο έληξε με σκορ 34-37 και όπως σωστά σημείωσε ένας τυχαίος -αλλά σοφός- τύπος που στεκόταν έξω από τα αποδυτήριά μας με μια σφουγγαρίστρα στον ώμο: "έχεις δει ποτέ κανα λύκο με φιλότιμο;" Σιωπηρά ομολόγησα ότι είχε δίκιο.
Διάλειμμα τώρα για να ακούσουμε την παρέμβαση του κύριου Καθηγητή:
Στην τρίτη περίοδο άλλαξαν τα πάντα. Η ομάδα έκανε το πιο ονειρεμένο οκτάλεπτο από την εποχή που οι Bulls '92 γύρισαν διαφορά 15 πόντων στην τελευταία περίοδο και έκαναν το 4-2 επί των Blazers, παίρνοντας το δεύτερο πρωτάθλημά τους. Το επί μέρους σκορ ήταν 12-24 με 5/7 τρίποντα, εξαιρετική άμυνα και απίστευτο σερί 0-16. Κάποια στιγμή το γήπεδο άρχισε να γιουχάρει έντονα τους Cavaliers και μπορείτε μόνο να φανταστείτε τη βροχή από κατάρες για τον Λεπρό και τη μάνα του.
Με τη διαφορά στους 15 πόντοι (sic), τα τελευταία οκτώ λεπτά ήταν τυπική διαδικασία και απλώς φυλάγαμε τον κ... μας. Παρ' ολ' αυτά βάλαμε 2 τρίποντα ακόμα και τελειώσαμε το δεύτερο ημίχρονο με το εντυπωσιακό 7/10 (και 11/20 συνολικά). Το σκορ κάποια στιγμή έφτασε το 49-71 αλλά κάτι το αδιάφορο του αγώνα, η δεύτερη πεντάδα και κυρίως η φουσκωμάρα λόγω των κρεπών που έφαγα στο ημίχρονο (και μου έπεσαν βαριές) δεν μας βοήθησαν να επεκτείνουμε το θρίαμβό μας.
Από τον αγώνα οι στατιστικολόγοι ξεχώρισαν τα εξής:
- Roy 24π με 4/4 τρίποντα
- Love 24π, 5ρ με 10/16 FG (με 7 δίποντα πρέπει να έκανε ρεκόρ για φέτος! Συνήθως σκοράρει περισσότερα τρίποντα παρά δίποντα)
- Πέκος και Κιριλένκος 8 πόντοι έκαστος και συνολικά 11 ριμπάουντ, πολύ συμπαγής εμφάνιση
- Ridnour τεράστιο comeback με 9π.
- Ρούμπιος μηδέν πόντοι με 0/5 σουτ, ένα ριμπάουντ (κι αυτό προς το τέλος) αλλά 10 ασίστ. Απέδειξε πώς πρέπει να παίζει ο γνήσιος PG. Μόνο ένας τέτοιος παίκτης θα είχε θέση στην ομάδα μου. Σας τους χαρίζω τους σύγχρονους scoring PGs στιλ Rose, Westbrook και το κακό συναπάντημα. Ο PG είναι για να κουβαλάει μπάλα και να οργανώνει όλο το παιχνίδι, χωρίς να σκέφτεται το πόσα σουτ θα πάρει.
Από τους αντίπαλους οι Miles, Irving και Waiters πέτυχαν διψήφιο αριθμό πόντων. Ο -δολοφόνος- Βαρεχάος έμεινε στο απόλυτο μηδέν παρά τα 20 λεπτά συμμετοχής του. Η ταχεία της Μινεσότα αναχώρησε ήδη για Σαν Αντόνιο και φτάνει σε 2 μέρες. Ε ρε γλέντια, οι Τεξανοί ήδη άρχισαν να αναρωτιούνται αν τρώγεται η μπριζόλα λύκου.
Ερχόμεθα, το νου σας...